Ruch Światło-Życie jako ruch posoborowej odnowy Kościoła, posiada szeroko pojętą duchowość chrześcijańską, którą może się zaktualizować tylko we wspólnotach Kościoła. Jako synteza tej duchowości jawi się wpisany w znak krzyża symbol „Fos-Zoe”, zawierający w sobie najbardziej podstawową zasadę życia chrześcijańskiego – jedność wiary i życia z wiary. Jest to też znak Chrystusa, w którego życiu najpełniej objawiło się światło miłości Boga i Jego zbawczego planu, dopełniającego się w Kościele. Jest on również wezwaniem do całkowitego oddania się Chrystusowi – Panu i Zbawicielowi, aby wraz z Nim – kierując się prawem życiodajnej śmierci – budować Kościół Żywy, poczynając od tego Kościoła, który jest w człowieku – za cenę umierania „starego człowieka”. Dalej – poprzez wydanie siebie dla braci na wzór Ukrzyżowanego Pana i budowanie wspólnoty Kościoła przez nieustanne przekreślenie siebie, aż do zjednoczenia na wzór Maryi z Chrystusem w godzinie Krzyża – źródło życia dla całego Kościoła. Znak „Fos-Zoe” jest również znakiem mocy, mocy Ducha Świętego, która dokonuje w człowieku tego, co dla jego naturalnych sił jest niemożliwe – sprawia w nim jedność światła i życia. Idea zawarta w symbolu „Fos-Zoe” określa postawy członków Ruchu Światło-Życie, ich sposób przeżywania modlitwy, liturgii oraz obecności w Kościele i w świecie. Jest równocześnie metodą – drogą, umożliwiającą realizację przedstawianych treści.

Praktyki i wymagania życia duchowego.

Umacnianiu i pogłębianiu oraz wyrażaniu omówionej duchowości służą praktyki życia wewnętrznego i wspólnotowego, do których należą:

• codzienne oddanie się Niepokalanej, Matce Kościoła i Chrystusowi Słudze;
• modlitwa – codzienna i osobista tzw. Namiot Spotkania i rozważanie tajemnic różańca świętego;
• uczestnictwo w modlitwie liturgicznej Kościoła – przynajmniej jutrznia i nieszpory, o ile możliwe we wspólnocie;
• jak najczęstsze uczestnictwo w Eucharystii;
• codzienne czytanie Pisma św., i przyjmowanie Słowa Bożego jako słowo życia;
• stałe pogłębianie wiedzy religijnej;
• jak najczęstsze korzystanie w wierze z daru odpuszczenia grzechów czy to przez praktykę żalu doskonałego („duchowego oddychania”), czy przez przyjmowanie sakramentu pojednania;
• zachowanie całkowitej abstynencji od alkoholu i tytoniu;
• dzielenie się dobrami materialnymi z potrzebującymi;
• uczestnictwo (przynajmniej raz w roku) w jakiejś oazie – dla pogłębienia własnej formacji lub dla pełnienia posługi;
• regularne uczestnictwo w dniach wspólnoty swojego rejonu oraz w oazie modlitwy;
• regularne, zasadniczo cotygodniowe uczestnictwo w spotkaniach grupy formacyjnej lub diakonijnej, w skład której się wchodzi.

Podejmowanie powyższych wymagań jest warunkiem i wyrazem żywotności i wierności każdego członka wspólnot Ruchu Światło-Życie wobec Chrystusa i Jego Ducha. Wdrażanie w nie dokonuje się w ramach procesu formacyjnego.